Op bezoek bij bordeel de Woeste Hoeve

Het is donderdagmiddag. Na een intensieve fietstocht rijden we de oprijlaan van de Woeste Hoeve op, een bordeel aan de snelweg richting Groningen. Na jaren langs de nightclub gereden te hebben, zijn we zo nieuwsgierig geworden dat we aan eigenaar Kees van den Top hebben gevraagd of we eens een keer langs mogen komen. En dat mag. Benieuwd naar wat we aan zullen treffen, bellen we vol opwinding aan.

[dropcap]A[/dropcap]ngela, bardame en prostituee, doet de deur open en een vrolijk kwispelende hond genaamd Butt springt ons enthousiast tegemoet. ‘Als ik nog een hond neem, noem ik ‘m Plug,’ aldus eigenaar Kees. Hij is tien jaar geleden in dit werk gerold via een simpele advertentie in de krant en heeft inmiddels drie bordelen, een parenclub en een massagesalon. ‘Bij mij loopt altijd alles uit de hand. Ik had ook ineens tachtig paarden, terwijl ik alleen maar een veulen voor m’n dochter wilde.’ Als ondernemer ziet hij de clubs als echte bedrijven. ‘De dames zijn in wezen zzp’ers, ze kunnen doen wat ze willen en werken wanneer ze willen. Bovendien is een bedrijf als deze minder conjunctuurgevoelig: eten, drinken en seks, dat blijft altijd.’

Nadat onze ogen zijn gewend aan de donkere ruimte bij de bar, kunnen we in de hoek een podium met paal onderscheiden. De ruimte is verlicht met rode lampjes en voorzien van karaokescherm. Op de achtergrond horen we Ed Sheeran liefdesliedjes ten gehore brengen. Over tegenstellingen gesproken. Terwijl wij er zijn, zijn er slechts twee dames aanwezig. Terwijl de één de bar opruimt en ons van drinken voorziet, zit de ander in de VIP-ruimte op een grote leren bank te Skypen en met Butt te spelen. ‘Van donderdagavond tot zaterdag is de grootste drukte, dan heb ik wel tien dames nodig.’ En wat verdienen die dames nou per maand? Dat kan Kees helaas niet vertellen. Als je als student alleen in de avonduren wilt werken, kan je per maand in ieder geval een lekker bedragje op je rekening bijschrijven. Veel studentes heeft hij op het moment echter niet in dienst. ‘Ik heb wel dames gehad die zeiden dat ze studeerden, maar dat was bullshit, want ze waren zo dom als het achterwerk van een koe.’ Hij is trouwens wel op zoek naar studentes die in de boerderij willen werken, want ‘het is een leuke, gezellige, legale manier om geld te verdienen. Het verdient beter dan vakken vullen en je laat dan lekker jezelf en je zakken vullen’.

Het verdient beter dan vakken vullen en je laat dan lekker jezelf en je zakken vullen.

Kees, zelf strenggelovig opgevoed, vertelt over een werkbezoek dat de SGP en de Vreemdelingenpolitie aan de club brachten. De partijleden vroegen wat hij er nou van zou vinden als zijn dochter ook in een bordeel werkte. ‘Ik zei dat ik het niet zou aanmoedigen, maar als zij daar gelukkig van wordt, prima.’ Hij zegt ook dat zijn kinderen altijd achter hem staan. ‘Toen de club verbouwd was, zijn ze met de aanhang erbij hierheen gekomen en hebben we een soort familiedag gehouden.’

Kees is van mening dat tachtig tot negentig procent van de mannen vreemdgaat en denkt dat toch zo’n tachtig procent van de vrouwen biseksueel is. ‘Ik had altijd al een vermoeden, maar sinds ik een parenclub heb weet ik het zeker.’ In monogamie gelooft hij overigens ook niet meer. ‘Je kan niet de hele week biefstuk eten, je moet ook af en toe wat uit de muur trekken’, lacht Kees.

Na het gesprek mogen we van Kees rustig een kijkje nemen in de boerderij. De VIP-ruimte is voorzien van een enorme jacuzzi en megagroot bed en in alle kamers komt dezelfde aankleding terug: rode verlichting, dierenprintjes en spiegelwanden. En een noodknop. Is dat echt nodig? ‘We hebben eigenlijk nooit problemen met klanten en hebben ook geen uitsmijter nodig. Het enige incident dat ik me kan herinneren is toen een klant een asbak op de grond gooide, omdat hij de rekening te hoog vond.’ In elke kamer staat verder een bordje dat de kamers hygiënisch worden gereinigd volgens de regels van de GGD en geheel naar verwachting staan in elke kamer bakjes condooms, tissuedozen en grote flessen glijmiddel. Na op ons dooie gemakje alles uitgebreid bekeken te hebben, moeten we helaas terug naar Groningen. Maar niet voordat Kees onze fotograaf nog even op het hart drukt vooral nog een keer terug te komen zonder de vrouwelijke journalisten.