Hans vs. Johnny
Op een mooie woensdagmiddag verzamelt de Studentenkrant zich bij pizzabakkerij Hans en Johnny voor de battle der pizzabakkers. Om uit te vinden wie van de twee eigenaars nou eigenlijk de beste pizza bakt, nemen ze het tegen elkaar op, onder toeziend oog van ons kritisch testpanel. Kleine verrassing vooraf: Hans heet eigenlijk Bart en Johnny heeft in zijn leven slechts tien pizza’s gebakken. Als dat maar goed komt.
[dropcap]I[/dropcap]n augustus 2010 hebben Hans en Johnny een oude pizzeria in de Gelkingestraat overgenomen. Vers van de universiteit met een bachelor Bedrijfskunde op zak zijn ze de uitdaging van het opzetten van een eigen bedrijf aangegaan. In de tussentijd is er echter het een en ander veranderd: Johnny van Calfsbeek (26) is gebleven, maar Hans heeft plaatsgemaakt voor Bart Lüschen (22), die, na gestopt te zijn met zijn studie, in de zaak kwam werken en uiteindelijk is uitgegroeid tot de nieuwe Hans.
‘Hans’ en Johnny doen hun uiterste best om het panel te imponeren door een zo lekker mogelijke pizza Hawaii te bereiden. In een poep en een scheet is het deeg gerold, de pizza belegd en worden de twee meesterwerkjes al de oven in geschoven. Na een klein voedselgevecht tussen de pizzabakkers komen de twee pizza’s op tafel te staan, klaar om door het testpanel aan een kritische test onderworpen te worden. Van tevoren weet niemand welke pizza nou van ‘Hans’ en welke nou van Johnny is en worden de pizza’s liefkozend pizza één en pizza twee genoemd.
Om ons in verwarring te brengen komt Johnny ook nog eens aanzetten met pizza Hawaii nummertje drie, welke ook door hem is ‘klaargemaakt’, maar vooral meedoet als extra tafelvulling en controlevariabele. Na een uitgebreide ham-kaasanalyse van pizza één en twee komt het panel al snel in tweestrijd over de gewenste grootte van de ham, welke per pizza aanzienlijk verschilt. ‘Groter is altijd beter,’ aldus een panellid. ‘Maar degene met de kleinere stukken vlees heeft meer inhoud,’ stelt een ander lid daar tegenover. Dit gaat nog een lastige test worden.
Niet alleen de grootte van het vlees, ook het hangen of rechtop blijven staan van de punten wordt een discussiepunt. Pizza één heeft de grotere plakken vlees en gaat niet hangen wanneer je ‘m vast pakt, in tegenstelling tot pizza nummer twee, die wordt omgedoopt tot ‘de hanger’. Na deze vluchtige analyse lijkt de uitslag al duidelijk te zijn, maar niets is minder waar. Het testpanel deelt zich op in twee kampen, die vurig de strijd met elkaar aangaan. ‘Ze moeten niet hangen, anders kan je ze niet goed in je mond stoppen,’ aldus kampje één. ‘Maar een goede hanger, daar kan je zo lekker aan slobberen,’ aldus kampje twee. Juist.
Nadat we uitgebreid aan de pizza’s gevoeld, geroken en gesabbeld hebben, komen we tot de volgende oordelen. Pizza één is knapperiger, heeft meer kaas, grotere stukken ham (maar niet per se meer ham) en ziet er mooier uit dan de andere pizza. Pizza twee, oftewel de hanger, is voller belegd qua ananas en hoeveelheid ham, heeft een lekkere rand, is smaakvoller, bevat lekker veel knoflook en is bovendien lekker sappig. ‘Dít is wat ik in m’n mond wil stoppen als ik een pizza bestel,’ aldus een pizza twee-fan van het eerste uur. Tot slot nog even pizza drie, waarvan we vermoeden dat het een Albert Heijn pizza uit het vriesvak is. Deze is kleiner qua omvang, wordt snel koud en is qua smaak gewoonweg kut. Deze pizza staat niet in verhouding tot de andere twee.
Uiteindelijk is het panel verdeeld. Het is vijf tegen vijf en we moeten een manier vinden om tóch iemand tot winnaar te kronen. Want een wedstrijd zonder winnaar, dat is als fietsen zonder zadel: louter ellende. Uiteindelijk is het panel het over twee dingen eens. Als je een pizza bij Hans en Johnny bestelt, is ‘ie sowieso lekker. Bovendien komen we tot de conclusie dat meer eten altijd beter is. Daarom kennen we de hoofdprijs toe aan Johnny, bakker van pizza nummer één, die ons blij maakte met grotere stukken vlees. Oók hier is meer altijd beter.