Open Universiteit. Schaf maar af!

In Groningen heb je drie soorten mensen: RUG-studenten, Hanze-studenten en de inheemse inwoners van de stad: de Stadjers. Alle drie groepen behouden een gezonde afstand tot en afkeer van elkaar. De RUG-studenten kijken neer op de Hanze-studenten omdat het cursisten zijn. De Hanze-studenten kijken neer op de Stadjers, omdat ze niet weten hoe je een goed feestje bouwt. De Stadjers kijken op hun beurt neer op alle studenten, omdat die niets anders doen dan bier drinken en in je tuin zeiken. En omdat die fiets op je auto kan vallen. En omdat ze de heg niet fatsoenlijk knippen. De schoften. In de loop der jaren hebben we zo in Groningen een gezonde segregatie opgebouwd waar de gemiddelde Nazi-architect jaloers op zou zijn.

Maar er is stront aan de knikker in ons rustige provinciestadje. Die stront noemt zichzelf de Open Universiteit (afgekort tot het nietszeggende OU). De OU is een universiteit waar je online cursussen kunt volgen. Een soort LOI, maar dan duurder. Sinds meer dan tien jaar zit dat gedrocht blijkbaar in Groningen. In een zwart gebouw. Onopvallend het keurig opgebouwde Apartheidsregime in Groningen steen voor steen afbrekend.

Maar, vraagt u, wat is er nou precies mis met de Open Universiteit? Alles, antwoorden wij. Maar het belangrijkste is dat de OU studeren ook na het dertigste levensjaar mogelijk maakt. Dat is een steen des aanstoots voor ons studenten.
In Groningen studeren de studenten, feesten de cursisten en werken de Stadjers. Zo is dat altijd geweest. In 98 BC schreef de Romeinse historicus Publius Cornelius Tacitus hierover al: ‘Maar den evenwichtstigen aller volken zijn den Groningae’. Dat zorgvuldige evenwicht, die scrupuleus opgebouwde precaire status-quo, gaat voor altijd naar de getvertyfus als Stadjers ineens gaan studeren.

De OU betekent het doodsvonnis voor typische studentencultuurelementen zoals het gebruikelijke ‘potje bouwen’, omdat deze pretendentstudenten geen geldproblemen hebben. Het is de nagel aan de doodskist voor het traditionele mastuderen tijdens de tentamenweken, omdat deze nepstudenten je het gevoel geven dat je in die tijd net zo goed kon werken.

Ik pleit daarom voor een directe en algehele afschaffing van de Open Universiteit. Zodat het evenwicht hersteld kan worden, ter meerdere eer en glorie van de traditionele klassenmaatschappij. Een opgebouwd evenwicht moet je immers koesteren, soms wat bijschaven en heel soms voorzichtig aanpassen. Maar zoals de Mongolen al eeuwen zeggen: ‘de vos sterft terwijl hij naar de ballen van de stier kijkt.’ En zo is het.