‘Ik ben verliefd op strips’
Hij valt nu al een tijdje te bewonderen op de Grote Markt: het grote stripverhaal dat daar is bevestigd op de anders zo onaantrekkelijke bouwhekken. Het is de vraag hoeveel mensen al de moeite hebben genomen om het hele verhaal te lezen/bekijken, maar vrijwel iedereen zal de enorme plaatjes op zijn minst hebben gezien. Hoewel het fenomeen van grote strips op muren bij onze zuiderburen al enige tijd gemeengoed is (in Antwerpen en Brussel zijn er zelfs speciale stripwandelroutes), blijft het hier in Nederland een vreemde gewaarwording om in de openbare ruimte plotseling met beeldverhalen te worden geconfronteerd. Reden temeer om eens op zoek te gaan naar meer informatie over het onderwerp. Een gesprek met Sam Peeters, het talent achter de Groningse stripmuur.
Een gesprek met wie? Nou, vooruit dan, een korte introductie. De die hard langstudeerders kunnen Sam Peeters nog kennen van zijn werk voor SK in de jaren ’90, maar waarschijnlijker is het dat studenten zijn naam wel eens hebben gezien onder één van zijn vaste bijdragen aan concurrent HanzeMag. De stripminnenden onder ons weten echter dat hij dit soort dingen er slechts naast doet; Peeters wist nationaal èn internationaal vooral bekendheid te verwerven als lid van striptekenaarscollectief Lamelos. Samen met de drie andere leden is hij onder meer verantwoordelijk voor het immer succesvolle Kaasheld en Poephoofd (nooit gelezen? Nu doen!). Met zijn solo-publicatie In de Schaduw van mijn Lul (een goed boek, echt) wist hij zich definitief te vestigen als één van Nederlands grootste namen in de stripwereld.
Voor die positie heeft hij moeten vechten, want in de tijd dat Peeters naar de kunstacademie ging, waren strips daar nog not done. Strips tekenen? Dat moest hij maar in zijn vrije tijd doen. “Ze wilden me het liefst van de opleiding afschoppen.” Inmiddels weet Peeters dat het tekenen van strips juist de redding van zijn studie is geweest. ‘Dat was uiteindelijk wat ik het liefste deed, en daardoor kon ik mezelf blijven motiveren.’ Dat er sinds die tijd veel veranderd is, blijkt wel uit het feit dat diezelfde academie hem enkele jaren geleden vroeg om bij hen les te komen geven aan de pas opgezette studierichting comic design. Ook aan Minerva is hij inmiddels als docent werkzaam, terwijl die academie hem destijds als student niet heeft toegelaten.
Is het medium strip daarmee geaccepteerd als volwaardige kunstvorm? Nog niet helemaal, volgens Peeters. Het begin is er, maar het beeldverhaal blijft toch nog steeds een buitenbeentje binnen de kunstwereld. Vooral desinteresse blijkt een probleem. Juist om die reden besloot Peeters mee te werken aan het initiatief voor de enorme strip op de Grote Markt. Het tekenen voor een nieuw publiek zag hij als een uitdaging, en vooral als een manier om de strip uit zijn niche te laten breken. ‘Ik zie het als een vorm van educatie, een manier om aan de leek te laten zien waar strips toe in staat zijn’. Aldus de tekenaar.
Zelf vindt Peeters het project uiteindelijk maar deels geslaagd. “Ik heb veel positieve reacties gehad, maar ook veel onbegrip en desinteresse.” Volgens de striptekenaar is dat vooral te wijten aan het onvermogen van veel mensen om strips goed te lezen. “Mensen zijn toch vooral gewend om spreekwolkjes te lezen, als die er niet zijn, raken ze in de war. Goed kijken naar een afbeelding blijkt moeilijk. Ik heb me daar toch een beetje op verkeken.”
Het blijft voor Peeters maar moeilijk voor te stellen, het feit dat veel mensen niets met strips ophebben. “Strips zijn zo oud als de Azteken. Ze zijn overal. De hele wereld is een strip, maar mensen hebben het niet door.” Een interessante uitspraak, die misschien nog wel wat meer toelichting nodig heeft. Peeters lacht: ‘Dit is ook eigenlijk een verhaal dat ik meestal pas houd wanneer ik meer gedronken heb. Maar goed, kijk bijvoorbeeld eens naar een boek. Alle letters die daar in staan, zijn in feite kleine plaatjes waarvan iedereen de betekenis al kent. In het dagelijks leven zijn we omringd met zulke afbeeldingen; een stripverhaal dus.’ Nou goed, als je het zo bekijkt. Maar waar ligt de grens dan nog?
Juist die grens probeert Peeters in zijn werk op te zoeken. Vooral binnen Lamelos wordt er flink geëxperimenteerd: het collectief probeert constant nieuwe vormen van tekenen en vertellen uit, en geeft zelfs in heel Europa performances. Ook op Lowlands geven de striptekenaars al enkele jaren absurde voorstellingen. Ironisch genoeg worden dergelijke projecten het meeste gewaardeerd door mensen die normaal gesproken niet zoveel strips lezen. Peeters: “De harde kern van de stripwereld bestaat toch vooral uit verzamelaars van Kuifje. Die zijn nogal conservatief.”
Peeters’ stripmuur valt nog tot juni te bewonderen op de Grote Markt. Daarna wordt zijn verhaal opgevolgd door een strip van Barbara Stok.
Wie zich na de liefdesverklaring van Sam Peeters ook eens in strips wil verdiepen, kan volgens de striptekenaar het beste met de onderstaande boeken beginnen:
- Floor de Goede – Dansen op de Vulkaan
- Michiel van de Pol – Terug naar Johan
- Brecht Evens – Ergens waar je niet wil zijn
- Tom Gauld – Goliath
- Chris Ware – Jimmy Corrigan, the Smartest Kid on Earth