Wallace Vanborn: Lions, Liars, Guns & God
We waren erbij, de show van Wallace Vanborn op Eurosonic 2013. Die gasten gingen HE-LE-MAAL gek! Het normaal zo deftige Huize Beurs veranderde vanaf de eerste gierende noot in een dampende stampende massa aangedreven door de Wallace Vanborn drietakt motor. Als je je mond wijd open deed kon je het spuug en zweet van frontman Ian Clement proeven. Thunder gaaf, maar komt dit op een CD ook over?
Volmondig: JA! De hele plaat bewijst dat er in de huidige wereld van dubstep, singer-songwriters en verwijfde tienersterretjes nog genoeg plaats is voor ouderwetse stoner rock. Waar de tekst en de vocalen in het eerste nummer naar mijn mening nog iets te veel plaats innemen, is het tweede nummer moddervet. Het is heeft alles wat je zoekt in een goede rockplaat. Snelle gitaren, goede basslijnen, pompende drums en een kapotgeschreeuwde stemband aan het einde van de rit.
De kwaliteit van het tweede nummer verraadt de kwaliteit van het hele nummer. Nummer drie op het album, Marching Sideways, doet erg aan Queens of the Stone Age denken. Echt geniaal wordt Wallace Vanborn met het kneiterharde doch dansbare Cougars. Het nummer dat een bescheiden hitje werd bij de zuiderburen, waar de heren van Wallace Vanborn vandaan komen. Bekijk voor de lol ook de bijbehorende videoclip op YouTube, zeker de moeite van het soggen waard.
Frontman Ian is niet gezegend met de geweldige stem die Ruben Block van Triggerfinger bijvoorbeeld wel bezit. Dat Ian Clement desalniettemin goed in de buurt komt bewijst hij op het mooie akoestische blues nummer Pawns. Het goed gevulde album, Lions,Liars, Guns & God telt maar liefst twaalf nummers en duurt vijftig minuten, wordt afgesloten met een drietal epische slepende nummers. De hele opbouw van het album – gehaast in het begin, vervolgens goed in het gehoor liggende dansplaten en na een akoestisch intermezzo drie trage harde nummers – is gewoon erg degelijk. Koop deze plaat, ga ze live zien en maak een statement tegen alles wat mis is in de hedendaagse muziekwereld.
