Scapino

HET SCAPINO BALLET DOET ROMEO EN JULIA, MAAR DAN ABSTRACT

Afgelopen maandagavond was toch wel een kleine wake-up call. Ballet, dat bestaat toch vooral uit gezellige pirouettes in pastelkleurige tutu’s met dodelijke spitzen? Sinds Scapino is bekend dat het eigenlijk heel anders kan. Volgens mij geen pirouette gezien, maar wel fenomenale (en een tikkeltje vreemde) dans. Van rare ruk- en trekbewegingen tot heel erg Cirque du Soleil-achtig een stukje muur oprennen. Aan de zwaartekracht had Scapino in ieder geval geen boodschap. Was het mooi? Ja, het was prachtig. Was het te abstract voor een leek? Absoluut.

Choreograaf Ed Wubbe heeft gekozen om het verhaal terug te brengen naar 12 scènes die de essentie van het verhaal zouden moeten dragen. Maar de enthousiaste toeschouwer die van te voren het liefdesverhaal nog even heeft gegoogled (ohja, Capulets, Montagues, nepdood, dood, dubbeldood), heeft daar niets aan. Van het traditionele verhaal is weinig te merken. Ook de muzikale ondersteuning is niet klassiek. Het voor de gelegenheid samengestelde Legendary Love Orchestra bestaat uit Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse klanken. En het gaat allemaal wonderlijk goed samen.

Scapino zet met haar Romeo en Julia ontroerend ballet neer, maar soms is het wel iets te abstract. De verwarring was helemaal compleet toen het Romeo was die van het balkon af kwam, naar zijn Julia die op de grond stond. Gelukkig was niemand in ons gezelschap expert, dus konden we alle hypotheses over wie wie was de vrije loop laten. En toen ik later navroeg of iemand anders wellicht ook de sterfscene voor de minnaarsscene had verruild was er tenminste één iemand die volmondig “JA” antwoordde. High-five vingers voor het onder de indruk zijn van modern ballet, -1 omdat we toch wel een beetje die sfeervolle tutu’s en dat gezellige gehups misten.