S10 schittert tijdens show in SPOT
‘Storm om mij heen. Stoort om mij heen’. Het stormt van geluk in de zaal wanneer S10 de ruimte vult met haar stemgeluid. SPOT Oosterpoort weet Stien den Hollander te strikken. Ze vindt zichzelf een te kleine artiest voor zo’n grote zaal, als het aan ons ligt komt daar snel verandering in.
Mondkapje op en naar binnen. Koningsdag 2021 was al zo heerlijk zonnig en deze dag werd nog mooier met vooruitzicht op het voor het eerst bijwonen van een testevenement. Ons eerste concert na anderhalf jaar tijd. Met gemak – alsof ze nooit een pauze gekend hebben – worden we welkom geheten door het personeel van SPOT Oosterpoort. Niet alleen de natuur staat in bloei, ook de werknemers stralen omdat ze weer aan de slag mogen gaan. Of we de rode wijn anders even willen proeven? Natuurlijk. Deze stille vreugde is ook te zien bij de bezoekers. De mondkapjes zijn op, maar de stralende blikken van blijdschap zeggen genoeg. We worden kundig gewezen naar een zitplek bovenin. Precies in het midden en dus met perfect zicht. Dansen kan en mag even niet, dat mag de pret echter niet drukken.
Daar is ze dan. Stien. Ze trapt af met drie nummers die elkaar rap opvolgen. Licht gespannen gezongen, iets onzeker wanneer ze de hoogte in gaat. Ze komt er mee weg, vooral bij een van haar meest afgespeelde nummers op Spotify, Sorry. Kneitergoed nummer, we zitten er al helemaal in. Na dit ietwat gespannen begin komt ze losser. Zelf ervaren we een ’’Eefje-de-Visser moment’’. De eerste keer dat we haar zagen optreden, in Vera, werden we een beetje verliefd. Zo ook vanavond. Compleet gegrepen door de woordkunsten die ze de zaal in weet te slingeren en hoe ze dit toch maar even flikt.
Zo zou je haast vergeten dat deze jongedame nog maar twee decennia op deze aardbol rondloopt. Hier in Groningen is het derde optreden van haar tour. Gedurende het concert voelen we een collectieve zucht van ontlading van het publiek. Wát zijn we blij om weer ergens te mogen genieten. En dat Stien voor onze neus staat. Dit gevoel wordt gespiegeld. De blondine spreekt de zaal toe: ‘Groningen is sowieso mijn Las Vegas van Nederland.’ Steeds meer beweging vanuit S10, de spanning glijdt af en de glitters van haar jumpsuit schitteren in de spotlight.
Halverwege gaan de hakken uit. Ze komt er nadien nog een drietal keer op terug, dat ze zich net een hippy voelt zonder schoenen aan. Steeds komt ze weer iets losser, waarop wij weer meer meegesleept worden door de muziek. Naast het zingen is er ook zo nu en dan gerap. We vinden het niet altijd even makkelijk om te verstaan, de muziek is ietwat te overheersend tijdens de ritmisch gesproken woorden.
Het is een try-out tour. Dan kan het natuurlijk niet anders dan dat er, naast het concert zelf, ook nieuwe nummers aan bod komen. ’Gewoon niet klappen als je het kut vindt. Beetje klappen als je het thuis wel zou opzetten’, is wat ons toegesproken wordt. Adem in knalt bij ons naar binnen. S10, we willen dit nummer graag met spoed op Spotify! Met een daaropvolgend hard applaus. In het nummer heeft ze een blik eerlijkheid opengetrokken. Het is rauw, het is echt. Zo is het leven óók. De Noord-Hollandse schuwt niet voor teksten over depressie, het missen van haar vader en liefhebben terwijl het eigenlijk beter is om bij de ander weg te gaan, zoals bij Toxic Love.
De intensiteit van de nummers nemen toe. We dansen in onze stoel. Kippenvel. Dan bereikt het concert toch echt het einde. Bijna dan. Na het vluchtig verlaten van het podium blijven we klappen en komt S10 toch nog tevoorschijn uit de coulissen. Wacht op mij is de afsluiter van de avond. Wij hebben gewacht op deze avond en wat waren we hier aan toe. Lichtelijk verdoofd staan we buiten. Het voelt haast illegaal om weer zo meegenomen te worden door muziek. Nagenietend fietsen we naar huis. Met een glimlach die niet meer van onze smoel af te krijgen is.