dit gedicht gaat niet over een fiets
dit gedicht gaat niet over een fiets
je mag loslaten
breken onder mijn benen
de lucht uit je lijf en leden
laten vloeien de kettingen
die je bij elkaar hielden
slopen over wielen leggen
duidelijkheid schep je
het beste als er iets breekt
schuif nog langzaam door stop
toch te laat voor alles op je pad
verbrand de bruggen die
je tegenkomt als ik niet –
dan jij niet
et cetera
je oxideert langzaam lief
roest van binnenuit verbrandt
over honderd jaar wat nog tastbaar was
ik had zoveel sloten om je kunnen leggen
om je te besluiten uit te drinken te belemmeren
je blijft getand tussen metalen voegen
staan totdat iets, iemand je
vege lijf de straten oversleept
en je zachtstil wat adem inblaast and