Nuchter Naar: Praag met je voetbalteam

Een experiment: hoe is het om compleet nuchter te zijn in situaties waar je normaal niet
nuchter verkeert? Ik neem de proef op de som, ditmaal wanneer ik me een paar dagen in
Praag begeef met mijn voetbalteam. Voor de goede orde: we zijn niet op trainingskamp.
Al voordat er daglicht te zien is zit een elftal Groningse studenten in de intercity richting Den
Haag Centraal. Een drietal uren, vier overstaps en een schappelijk aantal halve liters blikbier
later staan de middelmatige voetballers op Eindhoven Airport. Slechts een enkeling had de
vroegste trein gemist en arriveerde een half uur later. Het jaarlijkse weekend weg met de
kornuiten, een van de hoogtepunten van het seizoen, was eindelijk daar. In de geschiedenis
van dit team was het niet eerder voorgekomen dat een teamlid zonder het nuttigen van
alcoholische versnaperingen een dag doorbracht. In het kader van dit experiment aan mij nu
de twijfelachtige eer. Op donderdag en vrijdag mocht ik nog aan de fles, maar zaterdag was
voor mij Sober Saturday.

Ik zat, amper vijf minuten opgestaan, op een eenvoudige plastic stoel naast mijn bed. Met de
rugleuning van de stoel tegen de muur scrolde ik door mijn Facebook timeline, nadat ik net
het kabeltje van de oplader in mijn telefoon had gedrukt. Gepiep van het cijferslot aan de
andere kant van de kamerdeur klonk en twee tellen later stonden twee teamgenoten in de
kamer van ons hostel. De gelegenheidsaanvoerder (lees: gezelligheidsaanvoerder) met in
zijn linkerhand een flessendop en in zijn rechterhand een fles goedkope vodka, met in zijn
schaduw de linksbuiten met semi-slaperige pretoogjes. “Doppie vodka om de dag mee te
beginnen jongens”. Ik weiger vakkundig, Sober Saturday bevalt me nu uitstekend: “Ik drink
vandaag niet, dat had ik je verteld toch?”. “Is goed, maar als ik je wel zie drinken druk ik die
hele fles vodka door je strot, okay?”. De toon was gezet. Mijn kamergenoten, die nog sliepen
totdat het tweetal onze kamer betrad, kwamen dan ondanks verwoede pogingen ook niet
onder het doppie uit. Ook niet in de tweede ronde, zo’n twintig minuten later. Door mijn
experiment begaf ik me overduidelijk in een bijzondere positie deze dag.
Na het ontbijt werd er collectief een vervolg gegeven aan de alcoholconsumptie, ditmaal in
de vorm van een dobbelspel. Op het spel: wederom een flessendop gevuld met wodka. Later
werd dit nog een chocopastadop gevuld met vodka. Met de kater van de vrijdag nog volop
aanwezig in de vorm van hoofdpijn beviel mijn positie me nog steeds uitermate goed. En zo
sportief als mijn teamgenoten zijn mocht ik vrolijk mee dobbelen voor spek en bonen.
Ons middagprogramma bestond uit een bezoek aan The Pub, een horecagelegenheid met
taps op iedere tafel, waarbij per tafel wordt bijgehouden hoeveel halve liters pils er zijn
genuttigd.  Hierbij wil iedere tafel natuurlijk de lijst wil aanvoeren en in no time hadden de
twee tafels van ons team de bovenste plekken bezet, waarna het stuivertje wisselen bleef tot
het eind van de avond. Ik vermaakte me prima, ook al begon het wel snel te kriebelen toen
de halve liters vers aan de tafel uit de tap gevuld werden. En soms was er zeker
plaatsvervangende schaamte, wanneer er weer eens iets geroepen op iets te luid volume. Of
wanneer er voor de zoveelste keer met de spoelkraan geouwehoerd werd. Qua humor zat ik
al snel niet meer op een lijn met de rest: waar mijn vrienden schaterlachten bleef het bij mij
vaak bij een glimlach. Wel genoot ik toen mijn tamelijke bezatte vriendenteam het clublied
inzette, ondanks dat ik zelf maar amper durfde mee te doen. Andere tafels met een zeer
divers publiek genoten zichtbaar met mij mee. En zelfs de nodige pullen bier werden
getrokken op aandringen van mijn teamgenoten, door mannen van in de veertig die met hun
vrouwen zaten te dineren. Medebezoekers zaten duidelijk meer op vergelijkbare golflengte
met mijn maten dan ik zelf.
Toen wij op het volgende adres dan ook aan ons diner toe waren, bleef de
plaatsvervangende schaamte de overhand hebben. Gelukkig waren we in een uithoek van
het restaurant gezet, want mijn teamgenoten werden luider en vervelender. Toegegeven: ik
heb ook zeker gelachen om de speeches zie hielden. Na dit restaurantbezoek besloot ik dat

mijn experiment voor vandaag ten einde was. Nog enkele uurtjes in de kroegen van Praag
volgden, al kwam ik natuurlijk niet meer op het niveau van mijn maten terecht.