De andere kant van Valentijnsdag

Voor sommigen is 14 februari een dag om je lief eens goed te verwennen en in het zonnetje te zetten. Dit is echter niet voor iedereen weggelegd. Voor de singles onder ons is Valentijnsdag een dag om snel te vergeten. Al gaat de een hier anders mee om dan de ander. Het zegt je waarschijnlijk niets als ik je vraag naar Somebody van Depeche Mode. Het is een pianoballade die je misschien niet zou plaatsen in de catalogus van de meest invloedrijke
elektroband ooit; deels omdat dit nummer wordt gedragen door een akoestische piano en deels doordat het niet door zanger Dave Gahan wordt ingezongen, maar door Martin Gore (die dat naar het schijnt overigens poedelnaakt heeft gedaan).
Voor het grootste gedeelte gaat het nummer over het vinden van de perfecte liefde; iemand met wie je alles kunt delen, iemand die je begrijpt, ondanks dat diegene het regelmatig (vaak misschien zelfs) met je oneens zal zijn. Aan het einde zit echter een kleine twist van twee regels die een afkeer van dit kleffe gedoe laat zien.
Valentijnsdag is altijd zo’n dag dat deze afkeer weer naar boven komt drijven. Dit overgecommercialiseerde feest van de liefde doet een groot deel van de bevolking wegkruipen in bed of op de bank onder een deken met een film, een boek of iets anders om het treurige singlebestaan te vergeten.
Bij deze groep schaar ik mij ook. Ik ben ook nog niet geraakt door die uit de jeugdinrichting ontsnapte blozende kleuter in een luier die dronken van de warme melk in het wilde weg zijn speelgoedpijltjes afschiet. Voor hem is de wereld één grote Blauwe Engel. Pardon. Vaatje.

Wanhoop
Er zijn dus twee groepen aan de schemerzijde van Valentijnsdag. Aan de ene zijde heb je de wanhopige groep en aan de andere kant staat de groep die in het single-bestaan berust. Die eerste groep laat al in december van zich horen en haalt daarmee zelfs het nieuws. De NOS berichtte dat het hoogseizoen van de online date-jacht op 27 december begint, tijdens de feestdagen, wanneer mensen geconfronteerd worden met hun eenzame status. Het
hoogtepunt van het jachtseizoen is op 7 januari en het einde van het hoogseizoen is halverwege februari, na, hoe kan het ook anders, Valentijnsdag. Sommige datingwebsites hebben in deze periode zelfs vier keer zoveel inschrijvingen als normaal. De wanhopige groep is wat leuker om naar te kijken dan de berustende groep en veel leuker dan de stelletjes die met Valentijnsdag een rondje aan het tongworstelen zijn tijdens een film
met Hugh Grant en Colin Firth. Ze zijn namelijk makkelijk te spotten. Ga op een willekeurige avond een keertje de stad in en kijk eens om je heen. Je zult gegarandeerd binnen tien seconden de leden van het wanhopige clubje uit de dansende menigte kunnen plukken. Ze loeren om zich heen, hebben nog net geen periscoop bij zich. Het kraken van hun hersenen met gedachten over welke openingszin het beste zal werken doet de muziek bijna verstommen.
Het allerergst is de avond van 13 februari, wanneer de Poele- en Peperstraat overlopen van de geilheid van honderden singles de allemaal hopen te scoren. Niemand wil alleen zijn op Valentijnsdag en sommigen zijn bereid daar ver voor te gaan. Om met Barney Stinson te spreken: “Why not bang someone in need?”

Berusting
Over de groep die berust in het lot van single zijn met Valentijnsdag is weinig bekend. Antropologen hebben getracht ze te vinden, maar deze schuchtere soort laat zich vrijwel nooit zien. De geruchten gaan dat ze zich onder dekens verstoppen als mollen onder grond. Je kunt hen opsporen door een spoor van kilo’s chocolade te volgen.
Volgens kenners vinden de berustenden het prima om met Valentijnsdag alleen te zijn. Maar dat is bullshit. Single zijn is gewoon kut. Ronduit kut. Ik kan het weten. Zelf heb ik ooit een keer met iemand gescharreld. Dat hield op. Verder zijn er slechts een paar anekdotes ontstaan. Een relatie heb ik nooit gehad. Mijn liefdesleven is dood en ligt begraven naast de stufi en de plannen voor Yantai. De onzekerheid die je af en toe voelt is op zijn minst misselijkmakend te noemen. Het is strontvervelend dat alle leuke mensen al bezet lijken te zijn of geen interesse in jou hebben. En elke keer moet je er maar weer zien achter te komen welke van die twee opties je nu weer te pakken hebt. Een mens wil wel eens wat beleven, maar niet dit. Wow, sexual frustration alert, denk je nu misschien. Dat klopt. Het is onderhand zo lang geleden dat ik bang ben dat ze de regels hebben veranderd. “Seksuele frustratie” is mijn tweede naam. In feite heb ik er zelfs een heel museum aan gewijd. Iedereen die ik nooit regelde heeft er een plekje, inclusief een foto van mij na het desbetreffende blauwtje en een beschrijving van het voorval. Met Valentijnsdag zit ik dus hoogstwaarschijnlijk net zoals veel anderen gewoon thuis. Met een kilo chocopinda’s. Phil Collins, de koning van de gebroken-hartenliedjes, zal op de achtergrond klinken. Uiteindelijk blèr ik ook nog even Freddie Mercury’s hartenkreet Somebody to Love mee in de hoop dat iemand me hoort en me kan helpen met zoeken naar die persoon die Martin Gore beschrijft.