Stukafest
Zoals gebruikelijk vond in februari Stukafest plaats, dit jaar voor de elfde keer op rij. Hét studentenkamerfestival van Groningen waarbij vijftien studentenkamers het decor bieden aan een voorstelling, uiteenlopend van muziek tot filosofie en van theater tot poëzie. Binnen dit brede spectrum wordt de bezoeker de onmogelijke taak gesteld zijn eigen programma, bestaande uit drie rondes, eigenhandig samen te stellen. Aan het einde van de avond kwamen de bezoekers, vrijwilligers en organisatoren samen in het poppodium Vera voor een passende afsluiting door de band The Cool Quest.
Het is kwart voor negen als ik de hoorcollegezaal verlaat. Als ik richting Hoensdiepskade loop, valt het op dat de stad iets levendiger lijkt dan gebruikelijk. De derde ronde staat op het punt van beginnen en overal zie ik kleine groepjes mensen bezorgd kijken naar hun navigatieapps, waarschijnlijk ook op zoek naar het volgende podium. Aangekomen bij het juiste nummer stap ik een indrukwekkend neorenaissancistisch pand binnen. Binnen word ik vriendelijk begroet door twee bewoners van dit huis, gekleed in twee dezelfde rode sweaters. Voor een paar stuivers wordt Hertog Jan geschonken aan een keukenblad dat deze avond als bar dient. Tussen de lege kratten, losliggende bierflesjes en half bezopen festivalgangers vertelt bewoner Niko dat dit gebouw tot voor kort als kinderdagverblijf diende. Hoe dingen kunnen veranderen.
Ruim tien minuten voor het optreden begint staat de kamer al vol. De band, Echo Movis, lijkt regelrecht uit Californië te zijn overgevlogen, maar komt stiekem uit Utrecht en Amsterdam. De muziek laat zich het best omschrijven als de Beatles met een hiphop beat eronder: zweverige psychedelische indiemuziek, voorzien van dansbare elektronische invloeden in drums en gitaar. Aan het einde van het optreden lopen de gitaristen van het podium en staat de zangeres a capella het laatste nummer ten gehore te brengen. In de gemeenschappelijke ruimte van een wild vreemde, omringt door allerlei andere wildvreemden en op armlengte afstand van de band voelt dit moment desalniettemin erg intiem. Even heb ik oogcontact met de zangeres, maar ik kijk vluchtig weg. De spanning is voelbaar, totdat naast mij vanuit een doodse stilte, de klassieke iPhone-ringtone afgaat. Eén van de personen waarmee ik samen deze avond bezoek rent gegeneerd de gang in. Na een ongemakkelijke stilte gaat een korte lach door de kamer, vervolgens speelt de muziek verder.
Doorgaans bij een optreden ontstaat er een afstand tussen artiest en publiek, waarbij de artiest verheven boven zijn aanbidders staat en aan het einde van zijn optreden kan verdwijnen. Na een optreden op Stukafest staat de band tussen jou en je vrienden in de woonkamer, wat een vreemdsoortige maar toch herkenbare huisfeestsfeer geeft. Het was zelfs mogelijk op buiten met een van de bandleden een sigaretje te roken. ‘Is dat niet een beetje vreemd om dit allemaal in je woonkamer te hebben?’ vraag ik aan Niko. ‘Nee joh, we hebben net met de band kip piri piri gegeten. Daarnaast hoefden we ons ook niet echt voor te bereiden, hebben alleen een bank verschoven. De flessen hebben we laten staan voor een authentieke studentenkamersfeer.’
Later wordt de avond afgesloten door de Zwolse band The Cool Quest in een volle grote zaal in Vera. Gaandeweg de avond ontdek ik de gevolgen van op een maaltijdsalade gaan zuipen, maar toch heb ik het naar mijn zin. Roos, programmeur van deze editie van Stukafest, legt me uit hoe een studentenfestival nationaal bekende artiesten kan vragen voor een optreden: ‘Het concept spreekt bij veel artiesten erg aan. Vooral het laagdrempelige contact met de kamerbewoners en bezoekers. Zo hadden we vorig jaar Arie Koomen. Normaal gesproken is hij heel duur, maar toen hij gevraagd werd gaf hij aan dat hij het heel tof zou vinden om te doen. Uiteindelijk is hij voor een pakje sigaren gekomen.’ Op de vraag of het geslaagd is stelt Roos tevreden: ‘Absoluut, de kamers zaten vol en hebben een goede line up georganiseerd.’