Gluren bij de buren: Sendai, Japan
Nou, daar zit je dan weer. Terug in Groningen, terug in je kamer, achter je laptop op je oude, vertrouwde plekje. Ik zat een half jaar in het buitenland en waar voor mijn gevoel de hele wereld op zijn kop staat, blijkt bij terugkomst in De Stad niks veranderd te zijn. Ja, er is een nieuwe bonuskaart, lijn 15 ziet er een stuk bijdetijdser uit en de nieuwe Mutua Fides begint al concrete vormen aan te nemen.
Het is eerst een beetje onwennig, maar het went snel genoeg. Je gaat zo weer op in het drukke leven in Groningen, waardoor je tijd in het buitenland naar de achtergrond verdwijnt en meer een soort droom lijkt te zijn geweest. Goed, bij het begin beginnen dan maar. Ongeveer een jaar geleden begon de achtbaan van procedures die vooraf ging aan mijn study abroad in Japan. Een pakket met motivatiebrieven, doktersverklaringen en academische transcripten opgestuurd naar Japan en in september vloog ik erachteraan. Na een reis van hier tot Tokyo kwamen we aan in, tja, Tokyo (natuurlijk heb ik deze grap echt veel te vaak gemaakt). Van tevoren verwacht je al dat Japanners anders zijn dan wij. Hier geen verrassing: dat zijn ze zeker. Omgangsvormen zijn heel subtiel, gericht op zogenaamde honne en tatamae: wat je werkelijk vindt en wat je aan de buitenwereld laat zien. Dat betekent dat Japanners over het algemeen heel vriendelijk doen tegen westerlingen, terwijl ook bekend is dat ze niet al te blij zijn met die gaijin (zeer vrij vertaald: ‘stomme buut’nlanders’).
Dit maakt ze in eerste instantie wat afstandelijk, maar ervaring leert dat zodra je met ze naar een nomihodai gaat (all you can drink, 2 uur lang voor ongeveer 15 euro), je toch goede vriendschappen op kan bouwen. Het zijn vooral deze vriendschappen die mijn beeld over Japan, en Azië in het algemeen, sterk veranderd hebben.
Hoewel ik nog maar kort terug ben in Groningen, heb ik het gevoel alweer maanden hier te zijn. Ik zie steeds meer in dat Japan niet alleen fysiek, maar vooral ook in cultureel opzicht enorm ver van Nederland verwijderd is. Ik heb dus geen andere keus dan mijn nieuw verworven leefstijl op te geven en mijn oude leventje weer op te pakken. Maar de kleine pikachu in mij blijft en mijn herinneringen neemt niemand me ooit meer af.