Sletvrees
[dropcap]Z[/dropcap]e zat bij Pauw en Witteman, kwam voorbij tijdens het voorheen onschuldige huisvrouwenprogramma ‘Koffietijd’ en stond met haar benen wijd op de cover van Volkskrant Magazine: documentairemaakster Sunny Bergman en haar documentaire slash boek ‘Sletvrees’ waren de afgelopen weken werkelijk waar overal.
Voor wie de afgelopen tijd onder een steen heeft geleefd: Bergman verwierf bekendheid met haar documentaire ‘Beperkt Houdbaar’, waarin ze onderzoek deed naar de maakbaarheid van het vooral vrouwelijke schoonheidsideaal. Haar hierop volgende documentaireserie ‘Sunny side of sex’ onderzocht de verschillen in denken over seksualiteit, de liefde, vrouwelijkheid en het lichaam in verschillende niet-westerse landen. De documentaire ‘Sletvrees’ is uiteindelijk het laatste deel in dit drieluik. En met het boek, dat dezelfde naam draagt, laat Bergman zien hoe ze te werk is gegaan bij het maken van de documentaires en gaat ze dieper in op de thematiek, waar in de documentaires geen plaats meer voor was.
De documentaire, die tracht te onderzoeken waar de dubbele seksuele moraal bij mannen en vrouwen nou eigenlijk vandaan komt, kijkt lekker weg en is soms ook nog eens redelijk grappig. John Gray (schrijver van ‘Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus’) komt over als een ongelofelijke knuppel, pornoactrices doen laag over prostituees (want, aldus een pornoactrice, zij hebben seks met wildvreemden voor gel: Iets wat pornosterren natuurlijk niet doen) en in een redelijk gênante scene vertelt een vrouw aan haar vriend dat ze seks met hem vaak als een ‘moetje’ beschouwd. Pijnlijk. Vermakelijk is de documentaire wel, maar erg vernieuwend kan deze niet worden genoemd en héél diep gaat het ook niet.
Dan het boek. Deze is een stuk interessanter dan de film. Bergman weet je aandacht meteen te trekken door gelijk op de eerste bladzijde haar ‘nummer’ uit de doeken te doen: vijfendertig. Bergman heeft het met vijfendertig mannen gedaan, en blijkend uit het noemen van de nationaliteiten van haar bedpartners heeft ze een goede wereldreis op seksueel gebied gemaakt. Het boek is een goede mix tussen anekdotes en theorie, en blijkt vooral een goede uitlaatklep voor Sunny’s frustraties over geïnterviewde personen in haar documentaires te zijn. Tijdens het lezen voelde het af en toe alsof Sunny tegen me aan het roddelen was over andere mensen. Zo worden onder andere de oud-hoofdredactrice van de Jackie en Marijke Helwegen volledig door haar afgebrand.
Al met al is het boek goed. Sunny schroomt niet eerlijk voor haar mening uit te komen en blijkt ook een goede kennis van gendertheorie te hebben, welke ze op een toegankelijke manier uit weet te leggen. Aangezien het boek vaak ingaat op het verhaal ‘achter de schermen’, is het wel aan te raden het pas te lezen als je tenminste één van haar documentaires hebt gezien. Krijg je alleen al de kriebels bij het idee van een boek met een licht feministische ondertoon, of denk je net als de vele mensen in mijn omgeving ‘Oh god, niet wéér dat hele de-man-is-stoer-de-vrouw-is-een-hoer -gebeuren’, lees het dan gewoon lekker niet.