Long way down

[dropcap]W[/dropcap]aar we hem van moeten kennen is het emotionele nummer ‘Another Love’ dat eind 2012 de hitlijsten bestormde. Ik durf te wedden dat menig Gronings studente dit nummer vol overgave heeft meegezongen. Daarnaast stond hij dit jaar op Pinkpop en bracht hij zijn tweede single ‘Hold Me‘ uit. Een rock-’n-roll-achtig nummer met in de hoofdrol: zijn piano. Wat we kunnen verwachten van dit album is een tien nummers tellende lijst met dit soort gevoelige pianoachtige passienummers.

Met dit debuutalbum sluit de 22-jarige Odell aan in de lange rij Engelse singer-songwriters. Wel meteen vooraan want zijn album komt binnen op nummer 1 in de Album Top 100. Dit zou kunnen komen doordat Tom Odell gebruik maakt van een piano waar andere singer-songwriters (denk: Ed Shreeran, Passenger) vaak de voorkeur geven aan een gitaar. Zijn sound is ook ietsje losser dan de andere simpele singer-songwriters, onvoorspelbaarder zou je kunnen zeggen. Odell’s emotionele teksten zijn verder vergelijkbaar met die van het gros van de singer-songwriters. Verloren liefde, hartzeer en overige liefdesblabla zijn de onderwerpen die de revue passeren. Hij heeft dan ook aangegeven in The Guardian dat een gebroken hart zijn grootste inspiratiebron voor dit album vormt.

Een gevoelig persoon dus, die Tom. Dat hij dat niet van een vreemde heeft wordt duidelijk na de publicatie van een negatieve recensie door muziekmagazine NME. Een trieste score van nul sterren kreeg het album van recensent Mark Beaumont. Deze dramascore werd vergezeld door een reeks vernietigende teksten van het kaliber: ‘Odell is een arme, misleide wannabe’ en ‘saaie pianopop bestemd voor de massa’. Papa Odell kon deze afslachting niet aanzien en belde NME magazine woedend op. Dat zal ze leren die vervelende recensenten.

Hoewel er een waarheid zit in de recensie van NME en Odell waarschijnlijk vooral aanslaat bij de grote massa, vind ik het zeker geen vervelend album. Er staan een aantal nummers op die absoluut het luisteren waard zijn zoals het Keane-achtige ‘I know’. Een toegankelijk album, best lekker voor een zoete zondag- zwijmelmiddag.