Het digitale hiernamaals

Wat gebeurt er met je digitale bezittingen na je overlijden?

[dropcap]O[/dropcap]p ieder willekeurig moment en op ieder willekeurige manier kun je om het leven komen: je kunt geschept worden door een auto, opgegeten worden door een beer, of zoals de Italiaanse stripper Gina Lalapola stikken binnenin een grote verassingscake waar je dansend uit had moeten springen. In dit tijdperk van sociale media en internet, hoeft je overlijden echter helemaal niet te betekenen dat je daadwerkelijk dood bent: steeds meer wordt het mogelijk om je opgebouwde digitale identiteit zelfstandig voort te laten leven via Facebook en Twitter.

Als je bent overleden, heb je vaak een rijk digitaal archief achtergelaten met foto’s, geschreven tekst, links, interesses, vriendennetwerken, vertrouwelijke informatie en ook digitaal bezit, zoals credits voor games en dergelijken. Dit is je digitale identiteit. Nadat je bent overleden, staat deze identiteit nog als een huis: je Facebookvrienden krijgen nog steeds een notificatie als je jarig bent, ze kunnen nog steeds reageren op dingen die je gepost hebt en ze kunnen nog steeds je plantjes op Farmville water geven. Hoe kan deze digitale identiteit zelfstandig voortleven als jij er niet meer bent?

Dit kan bijvoorbeeld via de Facebook app If I Die. If I Die geeft gebruikers de mogelijkheid om een video op te nemen die naar Facebook wordt geupload na hun overlijden. Als je de video hebt ingesproken, moet je drie Facebookvrienden aanklikken die aan de bel moeten trekken wanneer je bent overleden. Hebben ze dit alledrie gedaan, dan wordt je boodschap over het wereldwijde web verstuurd. Op deze manier kun je nog wat legendarische laatste woorden spreken, iemand de liefde verklaren of je vijand voor een laatste keer beledigen. De ontwikkelaar van de toepassing, Eran Alfonta, kwam op het idee van If I Die toen hij op vakantie in Italië een bijna-doodervaring had. Waar bij andere mensen hun leven voor hun ogen schiet, beleefde Alfonta een Eureka-moment.

De reclamecampagne van de applicatie was nogal luguber: duizenden willekeurige mensen in de Verenigde Staten werden opgebeld door de mensen van de reclamecampagne. Hun locatie was berekend op basis van gegevens uit Facebook, Foursquare en andere sociale media. Als ze opnamen, zei een zware, trage mannenstem: ‘Death can catch you anywhere anytime. Even at the Organic Restaurant, Seattle. Go to ifidie.net before it’s too late.’ Niet alleen joeg deze reclamecampagne mensen de stuipen op het lijf, het zorgde ook voor een piek in aanmeldingen op If I Die. Maar het overleven van je digitale identiteit gaat nog verder dan laatste woorden kunnen uitspreken. Gemiddeld post een gebruiker van Facebook maandelijks 90 nieuwe stukken inhoud: foto’s, video’s, statusupdates, gedeelde links etcetera. Er wordt al gewerkt aan technologie die, gebaseerd op al je voorgaande inhoud, kan voorspellen wat je volgende statusupdate zal zijn. Voor Twitter is zo’n applicatie, That Can Be My Next Tweet, al te downloaden. Er wordt al een beetje gekeken naar de toepassing van deze technologie in zogenaamde ‘digitale rouwbegeleiding.’ Het Envoy Project is een fictief project dat automatische statusupdates voor Facebook genereert voor overleden dierbaren. Op basis van de statusupdates die de voormalige gebruiker geplaatst heeft, wordt er een bericht gegenereerd dat qua stijl en inhoud geschreven zou kunnen zijn door de overleden persoon. Ook verstuurt deze technologie nog verjaardagskaarten naar goede vrienden en familie, wat ze zou helpen in de rouwbegeleiding. Zelf ben je dood, maar je digitale identiteit leeft zelfstandig voort, en kan communiceren met je vrienden en familie, zelfs al jijzelf er niet meer bent. De vraag is uiteraard of dit een wenselijke ontwikkeling is. Het lijkt allemaal een beetje macaber.

Wat is eigenlijk het beleid van de grootste sociale media en emailservices op het gebied van overlijden van hun gebruikers? Als je bent overleden, vervallen je rechten op de gegevens die je op Facebook en Hotmail hebt staan. Bij het tonen van een officieel overlijdenscertificaat, geeft Hotmail je nabestaanden een kopie van alle emails die je ooit hebt verzonden en ontvangen. Twitter volgt hetzelfde beleid. Facebook ‘memoreert’ je account, waarbij gevoelige informatie zoals statusupdates en contactinformatie worden verwijderd. Alleen vrienden kunnen nog je profiel zien, en kunnen berichten achterlaten op je prikbord. Google heeft helemaal geen beleid.

Vind je het niet chill dat je familie en vrienden straks al je persoonlijke emails kunnen lezen na je overlijden, of dat je statusupdates worden verwijderd, dan kun je contact opnemen met Ziggur. Dit is een Nederlands bedrijf dat je wensen vastlegt op het gebied van je digitale archief en identiteit nadat je bent overleden. Ze kunnen deze wensen ook voor je uitvoeren, en alle inhoud waarvan je niet wil dat je nabestaanden het lezen verbergen. Je hebt zo dus volledige controle over wat je achterlaat nadat je dood gaat, en welke dronken foto’s en intieme mailtjes toch beter verwijderd kunnen worden. Sterven anno 2012.